ΖΕΛΙΚΟ ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ

 

Το μεγάλο επίτευγμα του Ζελικο Ομπραντοβιτς δεν είναι οι τίτλοι που είναι αμέτρητοι και πραγματικά προκαλούν ζάλη, αλλά το γεγονός ότι έχει καταφέρει μετά από πολλά χρόνια να τον παραδέχονται και οι οπαδοί άλλων ομάδων.

Το όνομα του προκαλεί δέος σε χιλιάδες κόσμου που τον θαυμάζουν και είναι ευτυχία για όσους τον έχουν ζήσει από κοντά τα τόσα 13 χρόνια της παρουσίας του στην Ελλάδα.

 

 

 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τα παιδικά χρόνια του Ομπραντοβιτς, πριν αυτός ανακαλύψει την "πορτοκαλί" μπάλα, γίνει μπασκετμπολίστας και μεγαλουργήσει ως προπονητής.

Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου το 1960 στο Τσάτσακ, σε μία πόλη που είναι γενέτειρα πολλών ποιητών, καλλιτεχνών αλλά και αθλητών, όπως ο ποδοσφαιριστής Ιβάν Στεφάνοβιτς, αλλά και οι Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, Ράντισαβ Τσούρσιτς και Ούρος Τρίπκοβιτς.

Σε μικρή ηλικία αρχίζει να ασχολείται με το μπάσκετ και με κάθε ευκαιρία βρίσκεται στο γήπεδο της Μπόρας Τσάτσακ, όπου κάνει τα πρώτα του βήματα και ορισμένοι αναγνωρίζουν το έμφυτο ταλέντο του. Μετά από μερικά χρόνια και πιο συγκεκριμένα το 1978 κάνει το ντεμπούτο του σε αγώνα της ανδρικής ομάδας.

Ο Άζα Νίκολιτς γρήγορα του ζητάει να παίρνει πρωτοβουλίες στο παρκέ και στην τέταρτη του σεζόν έχει 10,7 πόντους μέσο όρο και 17,8, το 1983. Σταδιακά και αφού αποκτά αρκετές εμπειρίες, εκφράζει για αυτόν ενδιαφέρον η Παρτίζαν η οποία ανέκαθεν δεν άφηνε τα τοπικά ταλέντα να πάνε ανεκμετάλλευτα.

Έτσι λοιπόν το 1985 σε ηλικία 25 ετών έρχεται η στιγμή να κάνει το μεγάλο άλμα στην καριέρα του, παίρνοντας μεταγραφή για την κορυφαία σερβική ομάδα η οποία τότε είχε στις τάξεις της παίκτες-θρύλους, όπως οι Βλάντε Ντίβατς, Σάσα Τζόρτζεβιτς και Ζάρκο Πάσπαλι.

Προπονητής εν μία νυκτί

Κι αν για τους περισσότερους παίκτες που γίνονται προπονητές όταν αποφασίζουν να αποσυρθούν είναι κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό για τονΖελικο Ομπραντοβιτς τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ένα τελεσίγραφο ήταν αρκετό για να βγάλει τα αθλητικά και να φορέσει το κοστούμι του προπονητή.

Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στην Παρτίζαν το 1991 μετά από επίμονες προσπάθειες του Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς ο οποίος τον έκανε προπονητή σε μία νύχτα και ενώ ο ίδιος ο Ομπραντοβιτςείχε ζητήσει χρονικό περιθώριο ενός μήνα για να σκεφτεί αν ήθελε να αφήσει το πόστο του αθλητή για αυτό του προπονητή. Μέσω... πίεσης λέει το "ναι" και η ιστορία δείχνει ότι έκανε την καλύτερη επιλογή.

Φυσικά τα πράγματα για αυτόν μόνο ρόδινα δεν ήταν στο ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας εν μέσω πολέμου στη χώρα του. Παρ' όλα αυτά όμως εκείνη τη σεζόν κατακτά το πρώτο του triple crown καθώς κάνει την Ευρώπη να... παραμιλά με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού στην Κωνσταντινούπολη.

Ξεχάστηκε γρήγορα το "Γκαστόνε"

Αρχίζει να μαζεύει τα Ευρωπαϊκά σαν να είναι οι πιο εύκολοι τίτλοι καθώς αυτό του το κατόρθωμα το επανέλαβε με την Μπανταλόνα το 1994 (είχε βρεθεί εκεί από το '93) και τη Ρεάλ Μαδρίτης μία σεζόν αργότερα (1995).

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, το παρατσούκλι "Γκαστόνε" το οποίο του είχαν κολλήσει στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ξεχάστηκε εύκολα. Άλλωστε πως μπορεί να χαρακτηρίζει κάποιος τυχερό έναν άνθρωπο που απλά είναι ικανός;

Η συνέχεια της καριέρας του το απέδειξε περίτρανα πως ο Ομπράντοβιτς με τη σκληρή του δουλειά κατάφερε να κερδίσει τόσους τίτλους στην καριέρα του.

Στη Μαδρίτη έμεινε μέχρι το 1997 όταν και κατέκτησε το κύπελλο Σαπόρτα, ενώ την επόμενη σεζόν "μετακόμισε" στην Μπενετόν Τρεβίζο, όπου έπαιξε στον ημιτελικό του φάιναλ-φορ του 1998 στη Βαρκελώνη με αντίπαλο την ΑΕΚ.

Ο Ζοτς και η Εθνική Σερβίας

Το 1996 αναλαμβάνει την Εθνική Σερβίας με την οποία φτάνει μέχρι τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα απ' όπου χάνει από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόκειται για τρομερή επιτυχία έστω κι αν απεχθάνεται να χάνει γενικά και ειδικά σε τελικούς.

Κορυφή για τον ίδιο και την Εθνική ομάδα της χώρας του την ερχόμενη σεζόν, όταν οδηγεί τους Σέρβους στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 1997 στην Ισπανία. Στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας έναν χρόνο αργότερα ζει μεγάλες στιγμές σε ένα γήπεδο (ΟΑΚΑ) που έδειξε να του πηγαίνει πολύ και του έγινε ιδιαίτερα οικείο τα χρόνια που ακολούθησαν.

Ο μακροβιότερος ξένος τεχνικός

Από το 1999 κι έπειτα είναι κάτοικος Αθήνας και θα παραμείνει για τουλάχιστον για 4-5 μήνες ακόμα ακόμα (έχει συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι του 2012). Με το τέλος αυτού του συμβολαίου και ανεξαρτήτως αν θα ανανεωθεί ή όχι θα έχει γίνει ο μακροβιότερος ξένος προπονητής που έμεινε ποτέ σε πάγκο ελληνικής ομάδας.

Θα είναι κι αυτό ένα από τα επιτεύγματά του στα τόσα χρόνια παραμονής του στη χώρα μας. Αν βγαίναμε τώρα και κάναμε ένα δημοψήφισμα στον κόσμο του Παναθηναϊκού, το 99% θα έλεγε να μείνει ο Ομπραντοβιτςστον πάγκο της ομάδας για άλλα τόσα χρόνια.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού τον αγάπησε γιατί ήταν εκείνος που έβγαλε την ομάδα από την αφάνεια και της χάρισε απλόχερα τίτλους. Μάλιστα, με κάθε ευκαιρία του δείχνει τη λατρεία που νιώθει προς το πρόσωπό του.

Ο πατέρας Ομπράντοβιτς

Ο Ομπραντοβιτς είναι πατέρας δύο παιδιών που τα αγαπάει παθολογικά. Η Άνια που είναι σήμερα 27 ετών και είναι παιδί από τον πρώτο του γάμο και ο 13χρονος ξανθομάλλης Νίκολα ο οποίος έχει μεγάλη αδυναμία στον μπαμπά του.

Μάλιστα, ο μικρός είχε ακολουθήσει την αποστολή του Παναθηναϊκού στη Λιθουανία τον περασμένο Δεκέμβριο και δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του. Ο Ζοτς είναι τρυφερός και προστατευτικός πατέρας που προτιμάει όταν έχει ελεύθερο χρόνο να βρίσκεται κοντά στην οικογένειά του.

Μέλος της οικογένειάς του είναι και ο Δημήτρης Ιτούδης, καθώς ο Ομπραντοβιτς του βάφτισε το κοριτσάκι του. Υπήρξε "χημεία" ανάμεσα στους δύο άνδρες από τους πρώτους κιόλας της συνεργασίας τους και είναι αχώριστο δίδυμο εδώ και 13 χρόνια.

ΤΙΤΛΟΙ ΚΑΙ ΡΕΚΟΡ

Στην 20ετή καριέρα του, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τα έχει κατακτήσει όλα και όχι μόνο από μία φορά! Όχι έναν, ούτε δύο αλλά 29 ολόκληρους τίτλους μετράει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε διασυλλογικό επίπεδο! Όχι δεν πρόκειται για λάθος.

Ο 52χρονος προπονητής έχει κατακτήσει 29 τίτλους, χωρίς να υπολογίζουμε ότι έχει κατακτήσει με την Εθνική Σερβίας.

 

 

Έχει κατά καιρούς χαρακτηριστεί "Μίδας", χρυσοδάκτυλος, ανίκητος... Δίκαια συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στους καλύτερους προπονητές που πέρασαν ποτέ από τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Για πολλούς δε θεωρείται ο καλύτερος, καθώς έχει πετύχει τόσα πολλά κι ενώ έχει ακόμα πολλά χρόνια προπονητικής μπροστά του.

Με οκτώ πρωταθλήματα Ευρώπης (1992 Παρτιζάν, 1994 Μπανταλόνα, 1995, 1997 Ρεάλ Μαδρίτης, 1999 Μπένετον Τρεβίζο, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011 Παναθηναϊκός), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς απέδειξε ότι ήταν γεννημένος για να κοουτσάρει.

Συνολικά έχει νικήσει σε 19 ματς, όντας ο απόλυτος κυρίαρχος των φάιναλ φορ. Μετράει φυσικά και πέντε ήττες αλλά αυτές τις θυμάται μόνο ο ίδιος και όχι οι άλλοι. Κι αυτό το ρεκόρ είναι δικό του, καθώς είναι ο πολυνίκης της Ευρωλίγκας.

Γι' αυτό το λόγο άλλωστε δεν μετάνιωσε ποτέ για την απόφασή του να γίνει προπονητής εν μία νυκτί, σκοτώνοντας τον αθλητή που είχε μέσα του. Άλλωστε στην πρώτη του χρονιά πέτυχε triple crown! Τεράστιο επίτευμα για έναν άπειρο κόουτς. Απλά όμως εκείνη η σεζόν ήταν προάγγελος όσων θα ακολουθούσαν...

Ο απόλυτος κυρίαρχος

Από τότε που πήγε στον Παναθηναϊκό (1999), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον μετέτρεψε σε ισόβιο πρωταθλητή Ελλάδας. Μετράει 11 εγχώρια πρωταθλήματα με τους "πράσινους" κι ένα ακόμα... ξεχασμένο το 1992 με την Παρτίζαν.

Από το 2000 κι έπειτα που ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδας έχασε μόνο τον τίτλο του 2002. Παράλληλα, από το 2003 κι έπειτα μετράει 9 συνεχόμενα πρωταθλήματα.

Με τον Παναθηναϊκό κι ένα ακόμα αξιομνημόνευτο ρεκόρ, έχει κερδίσει 5/6 ευρωπαϊκά που διεκδίκησε. Εκείνο που έχασε ήταν το 2001, με τη διάσπαση του ευρωπαϊκού μπάσκετ και τη διεξαγωγή δύο παράλληλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Το παλμαρέ του Ομπράντοβιτς

Ευρωπαϊκά: 1992 Παρτιζάν, 1994 Μπανταλόνα, 1995, 1997 Ρεάλ Μαδρίτης, 1999 Μπένετον Τρεβίζο, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011 Παναθηναϊκός

Πρωταθλήματα: 1992 Παρτιζάν, 2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011 Παναθηναϊκός

Κύπελλα: 1992 Παρτιζάν, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009 Παναθηναϊκός

Μετάλλια με Εθνική Σερβίας: Αργυρό το 1996 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, χρυσό το 1997 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ισπανίας, χρυσό το 1998 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας, χάλκινο το 1999 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γαλλίας)

     και οι τιτλοι συνεχιζονται…