100 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ ΑΠ`ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ

Το βράδυ της 14ης Απριλίου του 1912, στις 23:40, ο Τιτανικός συγκρούεται με ένα παγόβουνο στον βόρειο Ατλαντικό. Λιγότερο από δυόμισι ώρες αργότερα, η πρύμνη χάνεται βίαια στο νερό -η πλώρη έχει βυθιστεί λίγο νωρίτερα-, παρασέρνοντας στον θάνατο περισσότερα από 1.500 άτομα. Από τότε πέρασε ένας αιώνας και από το Μπέλφαστ μέχρι το σημείο του ναυαγίου διοργανώθηκαν εκδηλώσεις στη μνήμη των θυμάτων μιας τραγωδίας που εξακολουθεί να συναρπάζει και να συγκινεί μέχρι σήμερα.

Εν πλω, οι επιβάτες και το πλήρωμα του MS Balmoral, του πλοίου που πραγματοποιεί κρουαζιέρα «στα χνάρια» του Τιτανικού, έκανε μια στάση στον Βόρειο Ατλαντικό, στο σημείο που βυθίστηκε το πλοίο. Εκεί «συναντήθηκε» με το Amazara Journey, ένα άλλο κρουαζιερόπλοιο που είχε ξεκινήσει το ταξίδι του από τη Νέα Υόρκη. Στις 02:20 τοπική ώρα (08:47 ώρα Ελλάδος) οι επιβάτες πέταξαν στη θάλασσα στεφάνια και τήρησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων. Παράλληλα, διαβάστηκαν τα ονόματα των 1.517 θυμάτων.

Μάλιστα, το Amazara Journey εξέπεμψε ένα σήμα κινδύνου, ίδιο με αυτό που είχε εκπέμψει ο Τιτανικός το μοιραίο βράδυ.

Στο Balmoral ταξιδεύουν και συγγενικά πρόσωπα μερικών από τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας.

Ο θείος της Τζέιν Άλεν, Τόμας Πιρς, ήταν ένας από αυτούς που έχασαν τη ζωή τους τη νύχτα της 14ης Απριλίου. «Ήταν ανατριχιαστικά ήσυχα. Κοιτάς κάτω από την κουπαστή του πλοίου και συνειδητοποιείς ότι κάθε άνδρας και γυναίκα που δεν είχε την τύχη να επιβιβαστεί σε μια σωστική λέμβο, έπρεπε να λάβει την απόφαση πότε να πηδήξει ή να μείνει με το πλοίο. Μέχρι τη στιγμή που τα φώτα έσβησαν. Τότε τα πράγματα θα πρέπει να ήταν φρικτά. Το καταλάβαμε αυτό απόψε» είπε

Στην «γενέτειρα» του Τιτανικού, στο Μπέλφαστ οι κάτοικοι της πόλης συγκεντρώθηκαν για ένα ρέκβιεμ. Στο Μπέλφαστ, όπου ο Τιτανικός υπήρξε το καμάρι των ναυπηγείων της Harland & Wolff, ένα πραγματικό ναυπηγικό θαύμα για την εποχή του, εκατοντάδες άτομα συγκεντρώθηκαν στον καθεδρικό ναό της Αγίας Άννας, για να ψάλουν ύμνους στη μνήμη των θυμάτων.

Έξω από το δημαρχείο της πόλης έχει στηθεί ένα μνημείο -μία πλάκα μήκους εννέα μέτρων- όπου έχουν χαραχτεί τα ονόματα των νεκρών. Τα ονόματα αναφέρονται αλφαβητικά, χωρίς άλλο χαρακτηριστικό (την θέση στην οποία επέβαιναν για παράδειγμα), θέλοντας να σηματοδοτήσει την αμείλικτη ισότητα που επιβάλει ο θάνατος.

Το Σάββατο διοργανώθηκε στην πόλη συναυλία, όπου τραγούδησαν οι Μπράιαν Φέρι και Τζος Στόουν. Ηθοποιοί όπως ο Κένεθ Μπράνα, ο Σάιμον Κάλοου και η Ιμέλντα Στάουντον διάβασαν τις μαρτυρίες των ανθρώπων που κατασκεύασαν το πλοίο και παρασύρθηκαν μαζί του στον υγρό του τάφο. Ένας από αυτούς ήταν ο σχεδιαστής του πλοίου, Τόμας Άντριους, ο άνδρας που τις τελευταίες στιγμές του ναυαγίου εθεάθη χωρίς σωσίβιο σε μια από τις σάλες του Τιτανικού να κοιτάζει το κενό (ή ίσως το μεγαλειώδες δημιούργημά του). Ο Τόμας Άντριους είχε επιμείνει να τοποθετηθούν περισσότερες σωστικές λέμβοι στο πλοίο, ένα αίτημα που η εταιρεία -φυσικά- απέρριψε.

Στην πόλη βρέθηκε και ο Αμερικανός ωκεανογράφος, Μπομπ Μπάλαρντ, ο οποίος ανακάλυψε το ναυάγιο το 1985. Ο επιστήμονας που έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία για τη διάσωση του Τιτανικού από τους πλιατσικολόγους, είπε ότι αυτό που του έχει μείνει πιο πολύ είναι το σημείο, όπου τα θύματα προσγειώθηκαν στον βυθό. Αυτά τα σημεία τα σηματοδοτούν τα άδεια παπούτσια, καθώς το δέρμα είναι το μόνο που «επιβίωσε» στη διάρκεια των τελευταίων 100 χρόνων.

«Εκατοντάδες πτώματα σαν βροχή, ένα λουτρό από πτώματα» είπε.

Οι εκδηλώσεις στη μνήμη των θυμάτων ξεκίνησαν από το Χάλιφαξ, το λιμάνι του Καναδά, απ' όπου πλοία απέπλευσαν για να πραγματοποιήσουν ένα μακάβριο καθήκον: εκείνο της περισυλλογής των σορών των θυμάτων.

Πορεία πραγματοποιήθηκε από το Μουσείο του Ατλαντικού στην πόλη μέχρι το δημαρχείο. Οι συμμετέχοντες κρατούσαν κεριά αναμμένα και σταματούσαν σε σημεία της πόλης που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην ιστορία του Τιτανικού.

Στο Λίτσφιλντ της κεντρικής Αγγλίας, περισσότερα από 1.500 κεριά άναψαν το βράδυ του Σαββάτου, κάτω από το άγαλμα του Έντουαρντ Σμιθ, του καπετάνιου του πλοίου. Περίπου 300 άτομα συγκεντρώθηκαν για μια τελετή στη μνήμη των θυμάτων.

Συγκινεί και συναρπάζει 100 χρόνια μετά

Το ναυάγιο μπορεί να μην είναι εκείνο με τα περισσότερα θύματα, αλλά έχει καταφέρει να παραμείνει θρυλικό. Κατασκευασμένος σε μια εποχή που η τεχνολογία πραγματοποιούσε άλματα, ένα παγόβουνο (σημάδι ενός κόσμου αρχαίου, που χάνεται) ήρθε να ανακόψει την αισιοδοξία για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Η τεχνολογία δεν ήταν πια μόνο πηγή χαράς, αλλά και κινδύνου. Η τραγωδία του Τιτανικού ήταν αυτή που κατάφερε την αλλαγή της νομοθεσίας που όριζε ότι ένα πλοίο με χιλιάδες επιβάτες θα μπορούσε να φέρει ελάχιστες σωστικές λέμβους.

Και σε λιγότερο από 2,5 ώρες -όσο κράτησαν οι τρομακτικές σκηνές- κάθε ένας από τους επιβάτες του πλοίου ήρθε αντιμέτωπος με τις προσωπικές του επιλογές και έγραψε τη δική του σελίδα στην ιστορία του Τιτανικού.